O czytelniczym rasiźmie i śmierci legendy

W pewien grudniowy wieczór – niestety nie śnieżny, biały i puchowy, o nie, nic z tych rzeczy, mamy ocieplenie klimatu i grudzień się tej koncepcji twardo w ten wieczór, a był to wieczór wczorajszy, trzymał – robiąc rutynową przebieżkę po nagłówkach świeżo namnożonych w skrzynce maili zostałam w twarz uderzona niespodziewaną wieścią. Co tu kryć, zasmuciła mnie ona wielceż, ba! niemalże świat mój wywróciła do góry nogami, a w każdym bądź razie świat mojego blogowania. Okej, świat mojej blogerskiej historii. Tak, tak właśnie – oto runęła niespodziewanie cała podwalina tego, czym jest obecna herne, znaczy pegazwgrochy chciałam napisać.

Tak więc, kiedy zamarłam nad tabletem wciągnąwszy ze świstem powietrze do wymęczonych kaszlem oskrzeli, albowiem ja dopiero wychodzę powoli z paskudnego zapalenia tychże, po nieledwie dwóch tygodniach mężnej walki z chorobą, kiedy moje oczy napełniły się łzami, a z ust dobył jęk rozpaczy, mąż mój się zaniepokoił i zażądał wyjaśnień. Może myślał, że oto rzucił mnie kochanek, albo że praca mnie rzuciła, albo że nagle strasznie zgłodniałam.
Wykrztusiłam więc, zgodnie ze smutną prawdą:
– Likwidują blog.pl!

Jeślibym liczyła, że wywrze to na mojej drugiej połowie jakiekolwiek wrażenie, to bym się srogo przeliczyła. Jednak, że znam go już dość długo, to jego reakcja nie zdziwiła mnie wcale. Otóż, informacja ta spłynęła po nim, jak po tłustych piórach bernikli kanadyjskiej. Oczywiście mąż mój nie ma pojęcia, że kilka moich pierwszych blogów powstało właśnie na tamtej platformie, bo jako rasowy nieczytacz nigdy tą kwestią nie przejawiał większego zainteresowania, którą to tradycję kontynuuje twardo po dziś dzień. Choć chyba przy moich blogerskich początkach był już historią w moim życiu, a jeszcze nie miałam pojęcia, że będzie i jego przyszłością. Więc jest za tamte czasy usprawiedliwiony. Za obecne udzielam rozgrzeszenia, bo taka dobra jestem, o.

A propos nieczytaczy, skoro już temat ów sam wypłynął na powierzchnię dzisiejszych wynurzeń, wyznać muszę, że ilekroć miłościwie memu pokoleniu panujący Pan Fejsbuk niby to mimochodem informował mnie, że jakiś mój znajomy (który po takiej demaskacji powinien zostać tego miana pozbawion) polubił fanpejdża o wdzięcznej nazwie – przytaczam z nadgryzionej zębem czasu pamięci – „Nie czytasz? Nie idę z tobą do łóżka!” zastanawiałam się jakiego rodzaju desperacja popycha ludzi do dołączania do tak śmiesznego tworu. Abstrahując od całej szczytnej i górnolotnymi słowy reklamowanej akcji, od której się to zaczęło:
https://wiadomosci.wp.pl/kampania-nie-czytasz-nie-ide-z-toba-do-lozka-najlepsza-6036449168077441a
(- To oczywiste – skomentowała artykuł Czarna Pantera – że Czesi skłamali.)

Pielęgnuję w sobie orchideę przekonania, iż dołączanie do tego rodzaju heheszkowych stron bynajmniej nie implikuje wysokiej inteligencji delikwenta, a w tym konkretnym przypadku jakoś szczególnie. Albo to ja taka drętwa jestem, czego również nie mogę wykluczyć z rzetelną dozą prawdopodobieństwa, i nie wyczuwam w tym dołączaniu należytej proporcji sarkazmu. Gdyż podejrzewałabym założycieli owego fanpejdża o cynizm i chęć zrobienia ludzi w zgrabne bambuko poprzez obnażenie skali zjawiska czytającej nonsensoferajny o wąskich, bo szufladkujących umysłach: ja czytam, a jeśli ty nie, to nie będę nawet zniżał się do rozmowy z tobą, bo o czym mógłbyś mi powiedzieć, o nieczytający ludziu. Białe – czarne. Czy tylko mi to śmierdzi czytelniczym rasizmem? I właśnie jako takie podejście podobne śmieszy mnie, zadziwia i zasmuca jednocześnie.

A może mój punkt widzenia dyktowany jest faktem, iż sama chętnie i często chodzę do łóżka z nieczytającym facetem?

Ale nie, zaprzeczam w tym miejscu gorliwie, jakobym pultała przeciwko akcji tej zacnej książkowo-łóżkowej, li z tego jedynie powodu, iż sama płynę jej pod prąd. Nie, kryje się za mym sprzeciwem coś znacznie więcej – mianowicie zdobyta w ciągu około trzydziestu lat obserwacji wiedza, iż sam fakt bycia aktywnym fanem słowa pisanego nie stawia znaku równości pomiędzy sobą, a mądrością i inteligencją badanego obiektu. Zbyt wielu znam miłośników książek, chlubiących się wprost ilością przeczytanych w miesiącu (nomen omen) pozycji, którzy inteligencją, co tu kryć i w plusz minky opatulać, po prostu nie grzeszą. U których szwankuje empatia, kuleje dedukcja, nie dopisuje wyobraźnia.

– Aj tam – żachnęła się Matylda znad „Krytyki czystego rozumu” – to tylko dowody anegdotyczne.

No pewnie. Tym niemniej.
Mąż dostanie pod choinkę śmigiełka do drona, Damacjusz książki.

A wszystkich z blog.pl upraszam o zaznaczenie na swych blogach dokąd się przenieśliście. Do tego 31 stycznia powinnam ogarnąć.