Czy to była jesień, synku…?

Zwinął co tam miał do zwinięcia i usiadł. No, powiedzmy. Fotel stęknął pod ciężarem nieokreśloności.

– Ona ciągle płacze. To nie jest normalne.
– Jest człowiekiem – usłyszał odpowiedź. – Ludzie tak mają.
– Tak. Mali. Jak są duzi, to już nie – westchnął przeciągle, z wyraźnie słyszalną nutą znużenia. – Ona ma już prawie czterdzieści lat.
– No to może dlatego? Ponoć w okolicach tego wieku oni często doświadczają czegoś, co nazywają „kryzysem wieku średniego”.
– Może. Ale i tak ta częstotliwość wydaje mi się odstawać od normy. Słucha muzyki – płacze. Ma problemy z tworzeniem strony – płacze. Zauważa, że po zawerniksowaniu obrazu puścił złoty pisak, rozlewając się w mgiełkę – płacze. Przypomina sobie ciężkie rozstanie z dzieckiem w przedszkolu – płacze. Rozmyśla o swoim życiu – zgadnij co? Płacze. Kurdę, nawet jak patrzy na biegającą po ogrodzie wiewiórkę, to też płacze. No mówię ci, to nie jest normalne.
– Ech, powiem ci coś w sekrecie. Oni wszyscy nie są normalni. Po prostu – odparło nieczule gęstniejące przed fotelem powietrze – Taki gatunek. Możesz próbować przytulić, musnąć piórem w nos, albo olać temat.

_______

Miała bardzo barwne sny. Odkąd pamiętała. Ale pewne rzeczy już jej się nie śniły. A inne wracały z uporem maniaka, jak fale oceanu – każda kolejna inna, a jednak taka sama. „Ciekawe – myślała – że muzyka ma tę dziwną właściwość przywoływania towarzyszącej w snach aury. Albo jej rewersu, raczej”.
Miała z muzyką taką love-hate relację. Po każdym zanurzeniu musiała otrzepać się, jak pies wychodzący z sadzawki, by móc iść dalej z pozorem bladego uśmiechu.
Ile sierści zostawiała za sobą w mętnym bajorze?