Nietakt taktyczny

– Wiecie – Matylda zamaszyście cięła nogami powietrze pod bocianim gniazdem – ten cały Share Week to niesamowicie miła akcja.

– Miła – zgodziła się Rozalynd – acz jednocześnie zgubna. – Oparła plecy o brudnorudy pień jabłoni. Drzewo to było stare, z zaniedbanymi w cięciu, rosochatymi gałęziami. Idealnymi do zawieszania huśtawek.

– Zgubna – ciągnęła – w swej sympatyczności.

Pozwala bowiem wypuścić się na szerokie wody blogosfery, skakać po archipelagach stron ludzi, którzy piszą tak ładnie, tak intrygująco, na tak różnorodne, mądre bardziej i mniej tematy. Łatwo dać się porwać tej wielobarwnej fali, płynąć, zachłannie łykając coraz to nowe treści, odnotowując w myśli jako godne bliższego poznania nazwiska i pseudonimy. Aż w końcu zdajesz sobie sprawę, że przecież tuż za ścianą, w drugim pokoju, twoje trzyletnie dziecko z nudów buduje sobie bazę z książek i poduszek przyobleczonych w jaskraworóżowe poszewki z Ikei, wciśnięte ci w ramach prezentu urodzinowego przez twą chrzestną, której ten kolor jednak nie komponował się z zasłonami w sypialni. I budzisz się z tego wirtualnego radosnego otumanienia ze smutnym poczuciem utopienia niedookreślonej ilości czasu. Czasu, którego ty akurat przecież nie masz wcale w ilościach nadmiarowych, domagających się utylizacji w warunkach domowej kwarantanny. Czasu, na którego ofiarowanie mu to trzyletnie dziecko czeka z wytęsknieniem. Teraz, zaraz, tutaj. Bo baza potrzebuje komina, piekarnika, kuchenki i balkonu z bujną roślinnością. A dziecko potrzebuje przytulenia i zapewnień o swej istotności.

– Jednak nie o osamotnionym dziecku chciałam porozmawiać – wbiła się w słowotok koleżanki Matylda – jakkolwiek jego sytuacja nie byłaby godna pożałowania. Miało być właśnie o Share Weeku, dzięki którego tegorocznej edycji już zdążyłam poznać sporo frapujących blogów, inspirujących ludzi i zgłębić dzięki ich postom znaczącą ilość intrygujących zagadnień. Ot, choćby – już pierwszy strzał: nominowana przez samego prowadzącego akcję pana Tucholskiego Eliza Wydrych. Niegdyś: Fashionelka.

– Co tłumaczy dlaczego – Rozalynd wyciągnęła przed siebie bose stopy, pokręciła paluchami młynki w soczystozielonej trawie – nie czułam nigdy przyciągania w jej kierunku. Otóż moda, ciuchy, cały ten splendor, fashion i look nigdy nie stanowiły dla mnie w stopniu najmniejszym godnych zainteresowania obszarów.

– Przepraszam cię, moja droga – Matylda zmarszczyła brwi – ale to dziwne i nietypowe, oraz świadczy o tobie średnio, na dłuższą metę, dobrze, gdyż sugeruje – wcale nie na wyrost – żeś z lekka zaniedbana łachmytka i babochłop w powyciąganych, starych t-shirtach.

– Ta, nie przeczę; niezwykle często wytykała mi to w zbliżonych wymową werbalnych ozdobnikach własna ma rodzicielka, ilekroć jechać mieliśmy wspólnie na jakąś rodzinną uroczystość – zachichotała Rozalynd. – I w sumie to się zastanawiam, czy nie zadziałała tu aby magia mechanizmu zwanego sprzężeniem zwrotnym?

– W każdym bądź razie, wracając do meritum – Matylda cierpliwie przywracała rozmowę na właściwe tory. – Blog Fashionelka przekształcił się w taki sygnowany pięknie zaprojektowanym w logotypie imieniem i nazwiskiem swej autorki, co sprawiło, że bez oporów dałam się skusić i… zostałam na dłużej. Surfując z lubością po tekstach z zakładki „Psychologia”, gdyż okazało się, że pani Eliza biegła jest w te bierki, a ja takie właśnie rodzynki w tym serniku lubię.

Ale nie mówię o tym wszystkim ot, tak sobie a muzom, bynajmniej. Natrafiłam bowiem u Elizy na ciekawy i budzący wiele emocji (wystarczy zerknąć w komentarze) tekst o takcie. Z którego płynie średnio odkrywcza (przynajmniej dla taktownych) konkluzja, jak bardzo ludzie nietaktowni są okropni, jak bardzo potrafią zatruć nam życie i jak bardzo przez ich nietakt cierpimy. Pech i ogrom nieszczęścia polega jednak, moim zdaniem, na tym, że ludzie popełniający nietakt: w części przypadków – nie mają pojęcia, że są nietaktowni i swoim zachowaniem ranią innych, zaś w drugiej części – wiedzą, ale mają to głęboko w nosie. A skoro tak, to ja się zastanawiam nad celowością takiego naszego cierpienia w ciszy.

– No ja dobrze rozumiem te sytuacje łapiącego nas znienacka, niczego się nie spodziewających, cudzego chamstwa – poprawiła się przy pniu Rozalynd – kiedy to zwyczajny szok i niedowierzanie wiążą nam język w supeł niewymowności.

– Ale co z tą rzeszą przypadków, kiedy o czyimś chamstwie i braku taktu wiemy – Matylda wbijała się powoli w wyższe partie gałęzi i wyższe rejestry egzaltacji – wobec czego, teoretycznie, powinniśmy również umieć przewidzieć, że atak ze strony tej osoby w każdej chwili może nastąpić? W imię czego, pytam, mamy grzecznie i potulnie znosić cudze grubiaństwo? By samemu nie być o nie posądzonym? Czy nietakt wobec człowieka nietaktownego, uczyniony w odpowiedzi na jego nietakt jest takim samym nietaktem? A jeśli nawet, to czy w takim wypadku naprawdę powinniśmy się tym przejmować? Czy nie reagując, w obawie przed popełnieniem nietaktu, czy posądzeniem o niewychowanie, bardzo idiotycznie nie dajemy tej personie przyzwolenia na takie zachowania? Wiecie, ja nie nawołuję tu do wytaczania z punktu ciężkich dział, zostawmy na początku tę nieszczęsną Grubą Bertę poza linią frontu, ale może czasami niektórym przydałby się prztyczek w nos dla otrzeźwienia? Bywa, że taki zimny prysznic może ludziom nietaktownym – przynajmniej tym z pierwszej grupy (nietaktownych nieświadomie i bezrefleksyjnie) otworzyć oczy.

– Ale zdajesz sobie sprawę – wtrąciła wyciągnięta leniwie na grubym konarze Czarna Pantera, a otaczające ją kwiecie zafalowało złowrogo – że są sytuacje, kiedy rozmowa nic nie da, że są takie beznadziejne przypadki, które z punktu zaczną odwracać kota ogonem, gdy tylko zechcemy wskazać im łagodnie ich błędną linię postępowania. (Opisywałam już też kiedyś taki casus.) I często dla „świętego spokoju” machamy ręką.

– Jednak… kiedy taki ktoś na każdym kroku wbija ci szpilę – nie poddawała się Matylda – a potem z lubością przekręca ją na boki, gmera nią na wszystkie strony, kiedy twoje samopoczucie przez takiego kogoś pikuje w dół z prędkością godną krogulca spadającego na orzesznicę, a na myśl o kolejnym z nim spotkaniu zbiera ci się na wymioty… to ja się pytam o czyj „swięty spokój” dbasz w tej sytuacji?

Wydaje mi się, że czasem warto, wbrew temu chrześcijańskiemu paradygmatowi o nadstawianiu drugiego policzka, w jakim wciąż jesteśmy masowo wychowywani, odpowiedzieć na nietakt… może niekoniecznie nietaktem, ale na pewno z przytupem.

Tu Matylda spojrzała na koleżanki, a one zgodnie pokiwały głowami i wróciły do obserwacji przyrody.

Znowu nie zanosiło się na deszcz.

__________

A Wy co o tym sądzicie? Jak sobie radzicie z cudzym nietaktem? Może macie jakieś opowieści o cudzych nietaktownych zachowaniach względem Was, bądź Waszych bliskich?