Co bym przekazał/a swojej młodszej wersji?

Rozalynd, usłyszawszy to pytanie, upiła łyk herbaty, zapatrzyła się na dyndającą z sufitu pajęczynę, zamyśliła. Gorący napój wystrzeliwał z siebie kłęby upajającego aromatu. Cynamon, miód, cytryna, rooibos. Z nutą lukrecji szczypiącą od niechcenia język.

Czy była tam, gdzie chciała być? Czy znalazła się w miejscu, jakie przewidziała dla siebie stojąc u progu dorosłości? Czy wówczas w ogóle zaprzątała sobie głowę tak dalekim wybieganiem myślami w przód?

Znowu dałam za dużo cukru.

Co było zbędne?

Co zrobiłaby teraz inaczej?

Pajęczyna była pusta, jej lokator musiał dawno wynieść się, być może popędzany ponurą wizją śmierci głodowej.

Pewnie spakował manatki i wyjechał do Irlandii, jak spora część mojego pokolenia. Ta rozsądniejsza, jak się miało po latach okazać.

Upiła kolejny łyk. Tym razem kilkanaście sekund potrzymała płyn w ustach, dla mocniejszych wrażeń sensorycznych. Cynamon. Miód. Cytryna. Rooibos. Lukrecja.

Przełknięcie.

– Wspominałam kiedyś o studiach, czy raczej: o błędnych wyborach wieku szczenięcego – powiedziała. – Zdecydowanie moje studia były totalnie od czapy. Były straszliwie nieprzemyślaną decyzją. A tym samym marnotrawstwem pięciu lat życia. Poniekąd także sam fakt PÓJŚCIA na studia. Jakiekolwiek.

Matylda pokiwała głową ze zrozumieniem. Bądź udaną jego imitacją.

– Pochodzę z czasów, kiedy jeszcze kładło się ludziom do głowy, iż studia są niezbędne, jeśli myśli się o „lepszej” pracy – ciągnęła Rozalynd. – I u mnie w domu niby z jednej strony spotykałam się z przekazem, że tak nie jest, ale z drugiej, jednak, chyba ten wiodący nurt jakimś cudem zakorzenił się we mnie bardziej. Może też za sprawą nauczycieli, którzy wciąż podtrzymywali w uczniach ten magiczny obraz studiów jako drogi wybieranej przez mądrzejszych. Jeśli chcesz uchodzić za mądrzejszego – nie możesz NIE MYŚLEĆ o pójściu na studia. Nie było w tamtych czasach jakiegoś doradztwa zawodowego dla uczniów, poza ocenami nie było też jakiejś informacji zwrotnej o tym kto z czego jest dobry, lepszy od innych, czy wręcz ociera się o wybitność. Także w kwestii umiejętności miękkich, bo przecież dzisiejszy świat pokazuje, że takie bywają największym kapitałem.

Matylda pomyślała, że szukanie winnych poza sobą zawsze jest wygodnym rozwiązaniem. Głupim, niedojrzałym, ale wygodnym. Rozalynd podniosła wzrok, spojrzała jej w oczy.

– Nie masz może trochę tego ciasta pomarańczowego, co ostatnio?

Matylda wolno pokręciła głową.

– Szkoda – westchnęła Rozalynd i ciągnęła przerwany wątek.

– Gdybym miała więc możliwość przekazać coś swojej młodszej wersji, to byłoby to właśnie oświecenie w temacie studiów, wyboru ścieżki życiowej. Przekazałabym sobie wszystkie poznane znacznie później, już w dorosłym, postudenckim życiu, techniki określania czego w życiu w ogóle chcę, co przyniesie mi największą radość i spełnienie. A także – wiedzę o tym jak się motywować, jak walczyć z prokrastynacją (dzięki, Andrzeju Tucholski!). Usiadłabym z sobą przy herbacie – zasalutowała Matyldzie trzymaną szklanką – i na spokojnie wyłożyła dlaczego studia wcale nie są warunkiem koniecznym do czegokolwiek. Że może więcej da mi praca. A na studia, starannie przemyślane i dobrane z głową, można iść ewentualnie później, popracowawszy trochę, kiedy okaże się, iż tylko tam mogę zdobyć, rozszerzyć wiedzę, która JEST MI NIEZBĘDNA w życiu, w mojej pracy, ewentualnie z różnych względów CHCĘ ją posiąść. A już na pewno wybiłabym sobie z głowy jakąkolwiek myśl o pójściu na studia niezgodne z zainteresowaniami, tylko dlatego, że WYDAJE mi się, że MOGĄ być ciekawe.

– Tak, to trochę ironiczne – wtrąciła Matylda, którą już od dłuższego czasu świerzbiło, by wygłosić jakiś truizm – iż w młodości zakładamy, że przecież mamy mnóstwo czasu i zawsze jeszcze zdążymy wyprostować błędnie obrany kurs. Że jak nie teraz, to kiedy indziej. A potem, znienacka, dopada nas życie, wraz z kumpelą swą, dorosłością, walą nam z plaskacza i śmieją się w twarz z tej szczeniackiej naiwności. Powinniśmy bardziej uwierzyć klasykom w prawdziwość ich słów, wytatuować je sobie w zwojach mózgowych:

„Nie bądź pewny, że czas masz, bo pewność niepewna”*

i:

„Życie jest tylko przechodnim półcieniem,

Nędznym aktorem, który swoją rolę

Przez parę godzin wygrawszy na scenie

W nicość przepada – powieścią idioty,

Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą.”**

Na chwilę obie zamyśliły się, podczas gdy cytat z Szekspira wybrzmiewał w przestrzeni pomiędzy nimi.

– Ale wiesz – ożywiła się nagle Matylda – mam gdzieś w sekretarzyku skitrane praliny Lindta.

____________

A Wy? Co byście przekazali swoim młodszym wersjom?

Gdybyście mogli w jakiś magiczny sposób coś sobie z lat – może niekoniecznie młodzieńczych – ale młodszych, wcześniejszych, przekazać?

W ramach dumnie w ubiegłym miesiącu ogłoszonej zabawy Pegazania. Część pierwsza oraz nakreślenie idei – tutaj.

____________

* „Śpieszmy się” ks. Jan Twardowski

** „Makbet” William Szekspir