Sadystyczna matka, szlify szantażu i fioletowy bobas

Ponieważ, jak zostało już ustalone, miałam do tej pory zbyt wiele czasu gimnastykując się z Milem i urlopującym się od przedszkola Damacjuszem, została nam dodana przez tkające na swych krosnach los nasz Mojry dodatkowa atrakcja w postaci pewnej niegroźnej przypadłości skórnej młodszej progenitury. Przypadłość sama w sobie może nie jakaś męcząca (raczej niekoniecznie atrakcyjna wizualnie po prostu), ale już zalecenia pani dermatolog nieco trącące złośliwością, czy wręcz pozawerbalnym hejtem wymierzonym w zarobione matki. Tudzież dziatwę tychże. Najpierw każe mi konsekwentnie barwić dziecię na fioletowo (choć dobrze, że nie w piecu ogrzewać), a później smarować czterema (czte-re-ma!) maściami, po dwa razy dziennie każdą. I to nie to, że źle zrozumiałam, co byłoby wysoce prawdopodobne znajdując się u każdego lekarza, swojego czy też dziatwy, w stanie lekkiego otumanienia spowodowanego ani chybi upodobaniem do quasi-pustelnictwa. Otóż mam zalecenia zapisane na kartce. I tak smaruję go od dwóch dni i przyznać muszę ze wstydem, że jeszcze mi się nie udało zmieścić wszystkich ośmiu seansów smarowniczych w ciągu jednego „dnia” Mila. Szczególnie, iż ten, w przeciwieństwie do swojego starszego brata, spać lubi i nie pozwoli położyć się na nocny spoczynek później jak po osiemnastej, zażywszy wcześniej w ciągu dnia trzech, czy czterech drzemek. (Gdyby ktoś w tym momencie pomyślał sobie, że w takim razie nie powinnam narzekać na brak czasu dla Damacjusza, czy w ogóle na coś, to dodam, iż Milowi zdecydowanie najlepiej śpi się na rękach mamusi. Bo ma cztery miesiące i może, o.) Najbardziej z powodu tego stanu rzeczy cierpi znowu Damacjusz, bo zaabsorbowana smarowaniem Mila matka ma jeszcze mniej czasu na odgrywanie scenek biedronkowymi słodziakami, a nijak da się trzymać pluszaka w rękach uwalanych jakąkolwiek maścią. Oczywiście.

Rozalynd ziewnęła szeroko idąc za przykładem Czarnej Pantery, której znów „zapomniało się” o przysłonięciu rozwartej paszczęki dłonią.

– W przedświątecznym szale zakupowym zaopatrzyłam się w kilka niezwykle istotnych rzeczy – powiedziała. – Np wreszcie postanowiłam przejść na wyższy poziom świadomego rodzicielstwa i kupiłam, między innymi, dwie książki Jespera Juula.

– O – odparła Czarna Pantera i na powrót zapadła się w puchu swych rozmyślań.

– Jedną nawet, „Zamiast wychowania”, zaczęłam czytać – ciągnęła Rozalynd. – Przeczytałam trochę ze dwa tygodnie temu, uznałam, że fajne i… od tego czasu nie było kiedy kontynuować. A szkoda, bo jestem pewna, że musiałam trochę wyinaczyć sens przeczytanych stron i tak naprawdę stawianie granic nie ma aż tyle wspólnego z szantażem.

– No brzmi cokolwiek rozbieżnie – zauważyła Czarna Pantera.

– Wiesz, niektórzy powiedzieliby zapewne – kontynuowała Rozalynd – że moje dziecko jest nieco rozwydrzone. A mi wybrzmiewa w głowie fragment czytanego jakiś czas temu wywiadu z pewną psycholożką dziecięcą, w którym stwierdziła, iż bałaby się rodziców, którzy twierdzą, że mają grzeczne dziecko. A wiesz, tak się składa, że moja mama często powtarza, że my, to znaczy moje rodzeństwo i ja, zawsze byliśmy bardzo grzeczni. Zaś ja uważam, że mama jako mama była spoko. Więc jak to jest? NAPRAWDĘ była spoko, czy cierpię na jakąś odmianę syndromu sztokholmskiego? I może jednak czasem, wbrew temu, co twierdzą psychologowie, trzeba uciec się do jakiegoś rodzaju perswazji, gdy twa umiłowana latorośl bimba sobie totalnie z twoich próśb i tłumaczeń?

Czarna Pantera bardzo starała się nadążyć za wypowiedzią przyjaciółki, ale myśl o świątecznym makowcu zbliżającym się coraz bardziej, pod ramię z zupą grzybową, była również niezwykle kusząca. A ona tak bardzo już głodna świąt. Kiwała więc miarowo głową trochę do swoich wizji, kiedy Rozalynd mówiła dalej:

– Ja wiem, że szantaż jest brzydki, fe, i w ogóle wszyscy porządni ludzie wzdrygają się na samą myśl o nim, ale cóż począć jednak jeśli, u kaduka, tylko on zdaje się działać? Wygląda na to, że poglądy na wychowanie zmieniają się dynamicznie, dostosowując do ogromu zmiennych. Takich jak, na przykład, liczba posiadanych dzieci, różnica wieku między nimi i ich wzajemne relacje w danej chwili. I czasem nie bardzo mogę zrobić coś więcej, jak tylko wysyczeć: „kochanie, albo stąd wyjdziesz, albo wsadzę cię do łóżeczka!”

________

Kochani moi!

Ponieważ nie sądzę, bym przed Świętami miała jeszcze coś publikować, to niniejszym pozwalam sobie już teraz życzyć Wam

wspaniałych Świąt Bożego Narodzenia! Niech wszystko będzie po Waszej myśli, a to co takie nie będzie, to tylko dlatego, że będzie dużo lepsze!