O czterech „Piórkach” Biedronki

Nie do końca to jeszcze widać, ale już czuć w powietrzu. Nadchodzi zima, zbliżają się w swych siedmiomilowych buciskach święta. A najpierw zbliża się 18 listopada, kiedy to w Biedronkach pojawi się nowa książka – zwycięska bajka z tegorocznej edycji Piórka.

Jak przez mgłę pamiętam, iż w zeszłym roku, opisując swój udział [o, tu] w poprzednim konkursie dyskontu, napomykałam o chęci popełnienia recenzji wszystkich dotychczasowych edycji. No i voila! Po zaledwie roku od złożenia Wam tamtej obietnicy wreszcie ją realizuję.

.

Moim osobistym testerem wszystkich dziecięcych książeczek, biedronkowych i innych, jest, oczywiście, Damacjusz. Przyznaję od razu, iż pacholę to na treści, szczególnie takiej gdzie kilka, bądź więcej, zdań przypada na stronę, zaczęło poważniej koncentrować się od niedawna. Wcześniej liczyły się dlań tylko obrazki, lepiej było „czytać” opowiadając coś własnymi słowami, żeby zdążyć, zanim mały despota przewróci stronę. Stąd niesamowitą furorę zrobiły u nas cała seria o ulicy Czereśniowej i książki o jakże porywających przygodach skądinąd uroczego Pucia. Jednym z nielicznych wyjątków, gdzie rzeczywiście dane nam było faktyczne czytanie to nieśmiertelne „Lokomotywa” i „Ptasie radio” Tuwima.

.

Być może nie powinnam za bardzo polegać na „opinii” Damacjusza, zważywszy na fakt, że piórkowe bajki z założenia kierowane są do dzieci z przedziału od 4 do 10 lat (przy czym to autor danej bajki musi sobie doprecyzować, czy swój utwór kieruje bardziej do cztero-, czy dziesięciolatków), a jemu dopiero na dniach stuknęły trzy lata. Jednak starszych dzieci, nie licząc siebie samej, na stanie nie posiadam.

.

Osobiście jestem zdania, iż zdecydowanie jak dotąd najlepszą książką wydaną pod piórkowym szyldem jest zwycięzca pierwszej edycji, „Szary domek” autorstwa Katarzyny Szestak, z ilustracjami Natalii Jabłońskiej.

„Szary domek”, Katarzyna Szestak, Natalia Jabłońska

„Szary domek”, Katarzyna Szestak, Natalia Jabłońska

„Szary domek”, Katarzyna Szestak, Natalia Jabłońska

W tejże to książce, pod oryginalnym, ciekawym pomysłem i niebanalną fabułą kryje się bardzo ciepła i wzruszająca opowieść o tolerancji, potrzebie akceptacji, uprzedzeniach. O tym, że nie wszystko jest czarno-białe i takie, jakie mogłoby wydawać się na pierwszy rzut oka. Książkę tą kupiłam z pełnym przekonaniem, biorąc dodatkowo egzemplarze dla siostry i koleżanki. Zaplanowałam dla niej jedno z honorowych miejsc w biblioteczce. Przekazuje bowiem wiedzę i wartości, jakie chciałabym zaszczepić w moich dzieciach. Damacjusz jednak nie daje się jak na razie przekonać do czytania jej. Dlaczego? O tym za chwil kilka.

.

Kolejna książka z serii, „Córka bajarza” napisana przez Monikę Radzikowską, a zilustrowana ręką Moniki Białej, jest z kolei ulubioną biedronkową pozycją mojego Testera. A w zasadzie jedyną jak dotąd, którą pozwala łaskawie sobie poczytać. Od czasu do czasu. Znacznie rzadziej niż „Pucia” i „Kicię Kocię”.

„Córka bajarza”, Monika Radzikowska, Monika Biała

„Córka bajarza”, Monika Radzikowska, Monika Biała

„Córka bajarza”, Monika Radzikowska, Monika Biała

„Córka bajarza”, Monika Radzikowska, Monika Biała

Opowiastka, moim zdaniem, jakich wiele, dość sztampowa i niczym szczególnym się nie wyróżniająca. Owszem, ma jakiś tam morał, daleko jej jednak do świeżości „Szarego Domku”. Całość można w sumie potraktować jak metaforę człowieka poszukującego swojego celu w życiu, czy też – jeszcze bardziej ogólnie – siebie.

.

Kolejne dwie pozycje – „Nieustraszony Strach na Wróble” Grzegorza Majchrowskiego z ilustracjami Marii Giemzy oraz „Mały Saj i wielka przygoda” Magdaleny Wiśniewskiej, zilustrowany przez Marcina Macięgę skupiając się na samych opowieściach, jakby mimochodem tylko przekazują pewne elementarne raczej wartości (jak np. pomaganie innym). Same te opowieści, natomiast, też nie do końca są oryginalne, choć zapewne dla jeszcze nieoczytanych tak jak ich rodzice dzieci mogą wydawać się fascynującymi historyjkami*.

„Nieustraszony Strach na Wróble”, Grzegorz Majchrowski, Maria Giemza

„Nieustraszony Strach na Wróble”, Grzegorz Majchrowski, Maria Giemza

„Nieustraszony Strach na Wróble”, Grzegorz Majchrowski, Maria Giemza

„Mały Saj i wielka przygoda”, Magdalena Wiśniewska, Marcin Macięga

„Mały Saj i wielka przygoda”, Magdalena Wiśniewska, Marcin Macięga

„Mały Saj i wielka przygoda”, Magdalena Wiśniewska, Marcin Macięga

I wiecie? Myślę, że naprawdę miałyby szansę takimi być, gdyby dać im sensowniejszą, bardziej przemawiającą do wyobraźni maluchów graficzną oprawę. Tu bowiem moim zdaniem kryje się słaby punkt wszystkich dotychczasowych bajek wydanych przez Biedronkę – postawiono raczej na „artyzm” i „odkrywczość” ilustracji. Przy czym oba te hasła mają tu wydźwięk tożsamy z tymi, jakimi operuje się na wernisażach artystów parających się sztuką współczesną. To właśnie z powodu ilustracji Damacjusz nie chce w ogóle sięgać po „Piórkowych” finalistów (wyjąwszy, jak wspomniałam, sporadyczne zaglądanie do „Córki bajarza”), a jestem przekonana, iż gdyby były bardziej zrozumiałe dla dzieci, a mniej „artystyczne”, to czytalibyśmy te książeczki całkiem często.

.

Biedronka podsumowując „Piórkowe” konkursy chwali się, iż dzieciom się książeczki podobają, gdyż sprzedało się tyle a tyle egzemplarzy – uważam, iż sprzedałoby się znacznie więcej, gdyby ilustracje były bardziej trafione. I nawet jeśli to mi po prostu można zarzucić niewyrobienie artystyczne (zapytajcie o czym pisałam pracę magisterską na studiach kulturoznawczych, cha cha) i nadmierne przywiązanie do tradycyjnego rysunku, a najlepiej do takich ilustratorów jak James Gurney, Piero Cattaneo, czy Emilia Dziubak, to jednak Damacjusz jeszcze przecież jest pod tym względem taką małą, trzyletnią nieskażoną duszyczką. I nie podobają mu się żadne z „Piórkowych” ilustracji, jedynie nieco łaskawszym okiem patrzy na te popełnione przez Monikę Białą**. 

.

Jak wspomniałam, już za tydzień, dokładnie 18 listopada, pojawi się w Biedronkach zwycięzca kolejnej edycji konkursu, bajka „O królewiczu, który się odważył”, autorstwa Katarzyny Wierzbickiej. (Która, nota bene, też jest blogerką. Udało mi się ją wyszperać całkiem niedawno, chciałam się bowiem przekonać, któż też stoi za tą pełną poczucia humoru, iście genderową bajką. No i już wiem – to Madka Roku.) Ja tam czekam niecierpliwie, bajka przypadła mi do gustu, przede wszystkim za sprawą rzeczonego poczucia humoru. A choć generalnie uważam motyw książąt i smoków za już trochę oklepany i wymęczony na wskroś, to z niekłamanym zdumieniem musiałam przyznać, że Damacjusza biblioteczka jeszcze od nich jest wolna. (Bo na Sapkowskiego jeszcze trochę za młody.) Zobaczymy, jakiej „Książę…” doczeka się oprawy artystycznej – pozostaje mieć nadzieję, iż nie odda mu ona niedźwiedziej przysługi, jak stało się to w przypadku poprzednich piórkowych finalistów.

___________________

*w tym miejscu czuję się zobowiązana wspomnieć, iż mój syn bardzo lubi słuchać opowiadanych mu na dobranoc bajek. Najlepiej wymyślanych na bieżąco, według dość powtarzalnego schematu. Na przykład, że pewnego dnia Damacjusz pojechał do babci, a ta nauczyła go jak się robi makaron z sosem pomidorowym, albo, że pluszowy miś Damacjusza poszedł na spacer do lasu i spotkał pluszową sowę, z którą najpierw bawił się autami, a potem gotowali zupę z błota. Słowem, nic fabularnie szczególnie wymyślnego. Co, przyznam, ma swoje plusy – nawet po całym dniu świdrygolenia jest się w stanie coś wymyślić.

___________________

** nazwisko to odmieniam trochę intuicyjnie, choć niby rzadko spałam na polskim – gdyby jakiś fachowiec polonista zechciał się wypowiedzieć i poratować właściwą jego odmianą to byłabym wdzięczna.

___________________

A co Wy sądzicie o dotychczasowych zwycięzcach biedronkowych konkursów?

A może też „przetestowaliście” je na dzieciach, czy to swoich, czy cudzych?