Selfie z lukrem raz!

Przeglądam sobie ostatnie fotki i mam ochotę zapytać przy tym Króla Słońce:

– Mężu, a czemu ty mi takie brzydkie zdjęcia robisz? Jakieś ujęcia znienacka, zero upozowania, przez co wyglądam na niemal wszystkich jak, jak – no, bardzo brzydko wyglądam. Ty mnie na nich rozpoznajesz? Bo ja siebie nie. Nie wierzę, że tak wyglądam, bo czuję się, jakbym jednak wyglądała inaczej, a to przecież o czymś świadczy, prawda?

Nie zapytam tak jednak, gdyż byłby to strzał samobójczy dla moich misternie plecionych złudzeń. Dobrze jeszcze pamiętam nie tak odległy dialog z okresu ciąży, kiedy to, wiadomo, kobieta odczuwa pewien kryzys swej kobiecości, czuje się cokolwiek gruba, ociężała i niezgrabna. W takim to momencie, naiwnie łaknąc słów pocieszenia, może nawet zaprzeczenia naocznie obserwowanym faktom, zwróciłam się płaczliwym głosem, do, a jakże, swego małżonka:

– Czy naprawdę wyglądam TAK strasznie?

– Poczekaj, poczekaj – odparł na to enigmatycznie Król Słońce i niezwykle gorączkowo rzucił się w poszukiwaniu czegoś na telefonie. Po czym, znalazłszy, jak mniemałam, coś co miało mentalnie pozbierać mnie do kupy, podetknął mi pod nos wyświetlacz ze słowami:

– Sama sobie odpowiedz na to pytanie.

No i spojrzałam, i serce zamarło mi z trwogi.

Na zdjęciu byłam ja, ewidentnie fotografowana przez kogoś z większym niż mój mąż w tym kierunku talentem. Ja z okresu studiów, a do tego w miłe wakacje, czyli młoda, piękna, zgrabna i powabna, pełna optymistycznej wiary w przyszłość.

Od tamtej pory, kiedy chcę doświadczyć jakiegoś pocieszenia ze strony Króla Słońce, to raczej wysyłam go po eklera z polewą karmelową.