Wszystkie mimowolne ofiary społecznych batalii o 500+

Tytułem wstępu nadmienię nieśmiało, iż za rodziców tego wpisu uznać możemy zarówno post Alex, jak i – a w zasadzie to głównie – tych wszystkich niezwykle miłych ludzi, których rozmowy zdarza mi się słyszeć gdzieś za plecami. Tym częściej, im większy mam brzuch, a jest on już dość pokaźnych rozmiarów; na tyle pokaźnych, że upierdliwie mi się z nim chodzi na spacery po lesie. (Grawitacja bywa rzeczą straszliwą.) Pozostaje mi się chyba tylko cieszyć, że mieszkam w niewielkiej miejscowości, dzięki czemu ilość takich życzliwców jest siłą rzeczy ograniczona. I zawężona, jak mniemam, raczej do tych, z którymi nie wymieniam zdań, ni uprzejmości.

Owo nieszczęsne „500+”, którym PiS ludziom mnie podobnym oddał raczej niedźwiedzią przysługę. Nigdy nie popierałam tej koncepcji, konsekwentnie uważając ją za głupią, nieprzemyślaną i ewidentnie skrojoną pod publiczkę. Widziałabym mnóstwo innych sposobów na rzeczywiste wsparcie rodzin z dziećmi, jeśli już priorytetem miało być, przepraszam za uproszczenie, wsparcie rozrodczości. Czy, innymi i może ładniejszymi słowy, chwalebne w swej wymowie zapobieżenie demograficznej zapaści. Bezpłatne żłobki i przedszkola dla WSZYSTKICH dzieci, na przykład. Być może jakieś zwolnienie z podatku (dochodowego, bądź może VAT?), czy też znaczące ulgi, lub odpisy. W sumie im Damacjusz jest starszy, tym takich możliwości dostrzegam więcej, w miarę natykania różniastych nowych przeszkód i barier.

500+ promuje tylko rodzenie i samo posiadanie dzieci, a nie wspiera jakoś szczególnie rodziców, którzy chcą jednocześnie pracować, a więc tym samym, podkreślmy, przyczyniać się do wzrostu PKB. Przeciwnie – w niektórych przypadkach wręcz zachęca, by choć jedno z rodziców porzuciło pracę, o czym już nieraz alarmowali ekonomiści.

Szczerze powiem, że cokolwiek mdli mnie, gdy słyszę o „tych wszystkich kobietach, które nagle rzuciły się do rodzenia”, bo rządzący sypnęli groszem za każde urodzone dziecko. De facto – za każde od drugiego wzwyż, na pierwsze przecież dopiero teraz, przed kolejnymi wyborami, „znaleziono” fundusze, co pewnie przyjdzie nam wszystkim jeszcze odpracować. Prawda jest taka, że tylko nieliczne grono beneficjentów „500+” zdecydowało się na dziecko, bo państwo przyznało na dzieci trochę pieniążków. Spójrzcie, jak wiele dzieci narodziło się w ciągu ostatnich kilku lat w rodzinach pochodzących z roczników 80-tych, a więc wśród ludzi z WYŻU DEMOGRAFICZNEGO. To obecni trzydziestoparolatkowie, którzy wreszcie „ustawili się” w życiu zawodowym, osiągnęli względną stabilizację pozwalającą na myślenie o potomku. Obecnie kariery robią nie tylko mężczyźni, bo i kobiety chcą i MOGĄ spełniać się zawodowo, wiek w którym ludzie decydują się na dzieci siłą rzeczy przesunął się zatem o te kilka, kilkanaście lat względem poprzednich pokoleń. Tak więc związaliśmy się z kimś na stałe, ale też umościliśmy się względnie w naszych pracach, wypracowaliśmy sobie jakąś pozycję zawodową, pobraliśmy kredyty na własne cztery kąty. Dopiero teraz z czystym sumieniem, jeśli planowaliśmy kiedykolwiek powiększenie rodziny, mogliśmy pomyśleć o progeniturze. Mając świadomość, że teraz już damy radę ją utrzymać, bo kto myśli, że dzieci w naszym kraju to sama radość i niewielkie wydatki, to jednak jest fantastą. Może zwolennicy teorii o „cudzie 500+” zachcą w tym miejscu zapytać naiwnie: „czemu w takim razie owi trzydziestoparolatkowie nie poczekali jeszcze trochę? Czemu te trzydziestoparoletnie businesswomen rodzą akurat teraz, a nie za pięć, dziesięć lat?” Odpowiedź jest banalna: biologia. Ten słynny metaforyczny tykający zegar biologiczny. [Wszystkich zainteresowanych tematem korelacji wieku kobiety i ciąży odsyłam do ciekawego artykułu Nicole Sochacki-Wójcickiej, znanej w sieci jako Mama Ginekolog]

I niby większość społeczeństwa jest świadoma tego, że nie wszyscy- ba, zdecydowana mniejszość przecież – beneficjentów „500+” to patologia, której oczęta zaświeciły się na możliwość łatwego zarobku na rozmnażaniu. Co jednak rzuca się w oczy, to że w prędkich słowach wielu ludzi wrzuca wszystkich z małymi dziećmi i wszystkie ciężarne do jednego worka z opisem „500+”. Że tych wielu patrzy na nich wszystkich z pode łba, podejrzliwie, a może wręcz z pewną złośliwością, przyganą, no bo przecież na pewno połasili się na „nasze pieniążki” i to DLATEGO mają dzieci. To PiS stoi za tym cichym osądem, za tą ludzką nieufnością i wręcz nieżyczliwością. Do tego przywiodło nas to głupie i nieprzemyślane rozdawnictwo.

Może być tak, że to moja paranoja, ale odnoszę również wrażenie, że teraz, przez „500+” ludzie są jednocześnie mniej skorzy do ustępowania ciężarnym miejsc w kolejkach, etc. Nie, żeby do tej pory nie było z tym problemów, po prostu teraz jakby chcieli dodatkowo jeszcze ukarać je za owo połaszenie się na państwowe pieniądze, na zasadzie: chciałaś bachora, żeby dostawać kasę, to teraz se cierp, czekaj se w kolejce, jak my wszyscy, w dupie mamy, że możesz tu zaraz zemdleć. Jak wspominałam na początku, brzuch mam imponujący (ponoć w kolejnych ciążach to normalne i mam się nie przejmować), a choć regularnie stawiam się do punktu pobrań krwi na badania (abstrahując już, że płatne, bo przecież jak chodzę do lekarza prywatnie, to i badań NFZ mi nie zrefunduje, choć większość z nich obligatoryjna jest w KAŻDEJ ciąży, a ja wszelkie zdrowotne składki mam regularnie opłacane od ponad dekady) i dzielnie niemal codziennie robię podstawowe zakupy, to dotychczas ustąpiono mi miejsca TRZY razy. Trzy razy w ciągu czterech miesięcy, gdzie ciąża jest doskonale widoczna.*

Rozumiem, że takie ignorujące postawy wynikać też mogą ze zwyczajnego niedouczenia, jeśli w szkołach na lekcjach biologii często większy nacisk kładzie się na budowę pantofelka, bądź innej niezwykle frapującej ameby, niźli na wytłumaczenie przyszłym potencjalnym rodzicom, ciociom, wujkom etc. na czym właściwie polega ciąża u gatunku homo sapiens. (No i ok, przyznaję też, że sama jakoś nie domagam się przepuszczania, możliwe, iż gdybym poprosiła o takowe, to sytuacja wyglądałaby inaczej. Ale, wiecie, trochę mi jednak głupio…)

Najgorsze są chyba właśnie jednak te wspomniane na początku pełne wymownej pogardy spojrzenia oraz te słyszane za plecami konstatacje, że „to wszystko efekt 500+”. Denerwujące niesłychanie z poziomu człowieka, który za żłobek dziecka płaci całkiem sutą sumkę z własnej kieszeni (bo nie ma miejsc w żłobkach publicznych), a korzystać zeń w ogóle musi, gdyż wrócił do – param param – generującej jakiś tam, również publiczny, zysk pracy i do większości specjalistów z dzieckiem chodzi prywatnie (bo kolejki do przychodni na NFZ, tych dziecięcych również, wołają o pomstę do nieba, nawet jeśli ma się skierowanie z opisem „CITO”), a jedyne pieniądze jakie dostał od państwa na dziecko, to słynne jednorazowe „becikowe”.

Zdecydowanie uważam, iż przed podjęciem osądu przydało by się trochę więcej empatii.

*[Gdyby ktoś nie wiedział DLACZEGO właściwie POWINNO SIĘ przepuszczać ciężarne w kolejkach, bądź ustępować im miejsca w komunikacji miejskiej, to odsyłam do merytorycznego tekstu napisanego przez cytowaną już wcześniej panią ginekolog, o TUTAJ.]

A jakie są Wasze spostrzeżenia w tym temacie?