Dialog, czy też monolog

Idziemy sobie brzegiem jeziora, idziemy raźno, bo obie tak lubimy, spowalniane tylko sporadycznym marudzeniem towarzyszącego nam szczenięcia, kiedy daje znać, że już pora wziąć je na ręce oraz znów puścić luzem. Jezioro faluje, puszcza nam po twarzach zajączki ze światła załamującego się w delikatnych falach. Las puchnie od śpiewu ptaków, odurza zapachem kwitnących bzów, szelestem młodych brzozowych liści opowiada swoje historie.

Ty opowiadasz inną historię, mniej radosną, bo wyznajesz mi, że brak ci wśród znajomych choć jednej osoby, której mogłabyś się zwierzać, z którą mogłabyś tak naprawdę o wszystkim porozmawiać. Wyliczasz po kolei wszystkie pary, z którymi się czasem ze swym mężem spotykacie i pod lupę bierzesz konwersacyjne ułomności każdej z pań. Sekunduję dzielnie (choć opowieść tą już słyszałam od ciebie kilka razy), bo sama też lubię mieć dobrych słuchaczy, takich, którzy nie wcinają mi się co drugie zdanie z własną opowieścią, zapewne dużo bardziej fascynującą i godną opowiedzenia od mojej. Kiwam głową, potakuję, popieram. Czasem dorzucę kilka słów na temat. Bo wiesz, ja świetnie rozumiem ten problem – kiedy brakuje ci kogoś do pogadania. Kto wysłucha, kto będzie. Dlatego słucham, dlatego jestem.

A ty?

***

Rozalynd zapatrzyła się w odległe chmary żurawi majaczące niewyraźnie, jak miraż, na tle ciemnej ściany lasu. Może to zresztą wcale nie były żurawie, może to tylko podnosząca się znad łąk mgła? A może to wcale nie miało znaczenia?

– Tak bardzo się cieszę, że Cię mam. – powiedziała. – Że trwasz przy mnie w tych dobrych, radosnych momentach, ale też – i chyba przede wszystkim – w chwilach rozpaczy, kiedy mam wrażenie, że mimo rozcapierzonych szeroko palców gotowych pochwycić najdrobniejszą wymykającą się im gałązkę nadziei, osuwam się po śliskiej ścianie obezwładniającego poczucia niemocy na samo dno wewnętrznej pustki. Że jesteś tą osobą, na którą zawsze mogę liczyć, która zawsze wysłucha, wesprze na swym ramieniu, przed którą nie muszę wstydzić się wylewanych rzewnie łez. Która nie ocenia, a w zamian trwa wiernie w najgorszych zawieruchach.

– Pamiętam taki dzień; była to jeszcze jesień, ale tego ranka śnieg spadł po raz pierwszy. Planowany był na ten dzień klasowy hubertus i od kilku dni wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani. Jednak z uwagi na ów śnieg, który otulił śliską bielą leśne trakty i wiejskie ścieżki, impreza została odwołana. A w każdym bądź razie jej główny cel; właściciele ośrodka obawiali się bowiem wysłać grupę nastolatków ośnieżonymi trasami na podkutych koniach. Czy jakoś tak. Miały być w zamian jakieś konkursy i zabawy bez udziału wierzchowców, na maneżu, i miały być już wcześniej obiecane grochówka oraz bigos.

Ale jakoś nie miałam na te bezkonne zabawy ochoty. Opuściłam rozradowaną klasę, udając się do stajni. Siedząc na betonowym żłobie przemawiałam okrągłymi zdaniami do zajadającego owies gniadosza, gładząc go po szyi, tudzież drapiąc po gwiazdce na czole. On strzygł uszami, parskał z zadowoleniem, przeżuwał jasnożółte ziarna i słuchał. Zwierzęta są dobrymi słuchaczami. Nie przerywają, nie wtrącają się, nie zmieniają tematu usiłując koniecznie opowiedzieć anegdoty z własnego życia, z których robi się cały ciąg opowieści coraz bardziej odbiegających od tego, co samemu się mówiło, czy w ogóle dopiero chciało powiedzieć. Nie dają niechcianych rad, w tym pyszałkowatym przekonaniu, że są ci one niezbędne do właściwego pokierowania swym losem. Po prostu SŁUCHAJĄ. Patrzyłam ponad czarną grzywą poprzez otwarte wierzeje stajni na leniwie płynące ku zmarzniętemu gruntowi płatki śniegu, na majaczące w oddali, za sosnowym ogrodzeniem maneżu, hałaśliwe sylwetki kolegów i koleżanek z klasy. Nie pamiętam nawet, jak długo tam siedziałam. Chyba całkiem sporo czasu tak upłynęło, bo ominęły mnie wszystkie dziwne konkurencje. Ominęło mnie też wręczenie pamiątkowych floo; to przeznaczone dla mnie wzięła czyjaś młodsza siostra, czy brat, ale miałam to gdzieś. Podobnie, jak wtedy, gdy ostatecznie, choć uiściłam wcześniej stosowną opłatę za udział, nie wybrałam się na swoją imprezę absolutoryjną na studiach. Ważniejszy jest przecież dyplom od pamiątkowych fotek z ludźmi, z którymi w zasadzie nie czuje się związanym, od tej całej nadętej imprezy, na którą jeszcze, mój boże, trzeba się elegancko ubrać, prawda? Nie poszłam więc, a mój opłacony pamiątkowy biret wziął sobie ktoś inny. Pamiętasz?

– I tak mi się właśnie przypomina ten gniadosz, ten mój dialog z nim, czy też monolog wygłoszony do niego, kiedy myślę o Twojej milczącej przy mnie obecności. Dziękuję, że jesteś. Że słuchasz, podobnie jak tamten koń, nie oceniając, nie przerywając. Że jesteś przy mnie w sposób, który wystarcza. Że JESTEŚ, że trwasz.

Cóż z tego, że nie posiadasz fizycznej powłoki, namacalnego ciała, konkretnej postaci? Cóż z tego, że istniejesz de facto chyba tylko w mojej wyobraźni, jeśli spełniasz odpowiednio swoją rolę, Przyjacielu?

Kiedy Rozalynd skończyła nie było już ani żurawi, ani mgły. Nie było też i słońca. Dzień zapowiadał się pochmurny. Wiał silny wiatr.