Kupa frajdy

Starałam się wejść na palcach, cicho, bezszelestnie, jak mysz spod miotły. W sumie nie wiem dlaczego, poniewczasie oświeciła mnie jaskrawa jarzeniówka myśli nagłej, że trochę to było bez sensu. Delikatnie, jakby framuga miała zaraz rozpaść się w drzazgi, zamknęłam za sobą drzwi i łaskawie pozwoliłam swoim oczom przyzwyczaić się do panującego w pomieszczeniu półmroku. Niech mają, niedoskonałe gałki oczne, niech się cieszą z estymy, z jaką je potraktowałam. Dopiero wówczas w pełni mogły się radować, no dobra, przyznaję, że i ja z nimi, zastanym widokiem. Albowiem na niewielkim drewnianym stoliku, okrągłym, z fikuśnie rzeźbioną nóżką, stały już piękne kryształowe kieliszki wypełnione – nie barbarzyńsko po same brzegi, o nie! – tak akurat w sam raz, płynem o nieprzejrzystej, mleczno miodowej barwie. Z delikatną nutą karmelu. Słonego. Oraz, oczywiście, dekadencji. (Pfu, pfu, zaraza!)

Przy stoliku siedziała już Ona, kwintesencja specyficznego poczucia humoru wymajtanego solidnie z nieprzejednaną nieokreślonością, wymachując od niechcenia nogą założoną na drugą.

– I co? – zapytała udając prawdziwe zainteresowanie – jaki wynik?

– Niestety przegrywasz.

– Och – zamarkowała zawód. – Jaka szkoda.

– I jaka niespodzianka, nie?

– W rzeczy samej – zachichotała, aż okulary połówki zsunęły się jej na koniec nosa. Zabawne, pomyślałam, takie same miał profesor Dumbledore. Rowling wiedziała, zgadła, czy to był przypadek?

– Przypadek, oczywiście – mruknęła, wciąż jeszcze chichocząc.

– Jakoś nieszczególnie zależy ci na wygranej? – zauważyłam.

– Aj tam – machnęła ręką – gdyby mi zależało na przekonywaniu kogokolwiek, to nie bawiłabym się w wolną wolę. W tym cały szkopuł, wiesz. Masz wolną wolę, więc sobie sama możesz zdecydować, czy chcesz wierzyć, czy nie chcesz. W końcu tak naprawdę ma to znaczenie tylko i wyłącznie dla ciebie.

– Trochę jak w „Zakładzie” Blaise’a Pascala?

– Dokładnie. Choć nie powiem, byłoby miło, nawet nie dla mnie, ale dla całej ludzkości, gdyby wszyscy wierzyli w to samo. Ileż mniej wojen na tle religijnym, ileż mniej cierpienia, wylanych łez.

– Taki wspólny Kantowski Imperatyw Kategoryczny?

Zmierzyła mnie krótkim badawczym spojrzeniem. Przeszarżowałam?

– Coś w ten deseń – odparła. – No ale, jako się rzekło, nikogo nie zmuszę. Bo też i nie mam zamiaru. Nie pijesz?

Uśmiechnęła się uroczo znad swojego kieliszka, zasalutowała mi nim ze słodkim uśmiechem – Przepyszna naleweczka mi się udała, spróbuj!

Spróbowałam. Napój rzeczywiście był wspaniały. Jak połączenie pierwszego brzasku dnia nad ośnieżonym szczytem, delikatnego ćwierkania cykad w duszną sierpniową noc i zapachu ciał kochanków po upojnej nocy. Tudzież konwalii.

– A Wszechświat? Potencjalna wielość wymiarów…? – próbowałam ciągnąć wątek, choć w głowie już mi zaczynało solidnie szumieć, powiewać i kląskać śpiewem słowiczym. Tak, po pierwszym łyku!

– Co z nimi? Dużo zagadek, prawda? Tak wiele wciąż do odkrycia, zrozumienia. Sama powiedz – kupa frajdy, co?