Śmierć ideału. Hipotetyczna.

Przychodzi do mnie taka zupełnie obca kobieta i mówi z pewnym wyrzutem:

– Miałam nadzieję, że opisze pani swoją śmierć.

Zmroziło mnie. Swoją śmierć? Miała nadzieję? Co jej ją dało?

A czy, proszę pani, starczy, jak opiszę powolną hipotetyczną agonię hipotetycznego związku? Lub coś hipotetycznie w tych klimatach?

Matylda strzepnęła z rękawa wyimaginowane drobiny kurzu, zerkając przy tym surowo na Czarną Panterę. W istocie, włosy Czarnej Pantery wołały o pomstę do nieba każdym rozwichrzonym pasemkiem. Nagana była jak najbardziej uzasadniona. Czyż nie?

– Wiecie, boli mnie bardzo, że on nigdy nie przeczytał nic co napisałam – żaliła się właśnie Kriss. – Żadnego mojego opowiadania, żadnej z bajek, które napisałam na konkurs, choć mu je podsuwałam, oczywiście, mając nadzieję, że się wypowie, doradzi coś… A jak wyznałam mu kiedyś, że mi z tego powodu przykro, to odrzekł…

Zebrane dziewczyny oczekiwały w napięciu na owe miażdżące argumenty męża Kriss.

– … że to tak samo, jakby on poprosił mnie o polatanie skonstruowanym przez niego dronem – dokończyła żałośnie.

– A co ma piernik? – zaperzyła się Czarna Pantera, a rozwichrzone włosy zafalowały gniewnie – przecież on czytać chyba potrafi, a ty sterować dronem może niekoniecznie?

– Sama już nie wiem – Kriss podrapała się po brodzie – może to jednak jest uzasadniona analogia? Wiecie, poza tym to on jest naprawdę kochany. Bardzo dużo robi w domu, nie ma żadnego problemu z praniem, wyczyszczeniem ubikacji, czy ogarnięciem na błysk kuchni. Nie wiem, czy mogłabym trafić lepiej, naprawdę.

Dziewczyny zamyśliły się, odpłynęły każda w głąb siebie. Być może roztrząsały kwestię niewiarygodnego zbiegu przyrodniczych okoliczności, w którym tak daleka od rączego skakania z mopem, czy inną malowniczą zmiotką do kurzu Kriss poślubiła jednego z tych przedstawicieli płci powszechnie uważanej za brzydszą, którzy nie wzdragają się przed pracami domowymi. No bo jakie było prawdopodobieństwo, że taka właśnie nietypowa konfiguracja w ogóle wystąpi? A jednak stało się – wystąpiła. Może po prostu, zwyczajnie, nie można mieć wszystkiego?

Ciszę po czasie może długim, a może wcale nie tak bardzo, przerwała Matylda.

– My z kolei mieliśmy niedawno poważną rozmowę – uśmiechnęła się kwaśno. – Powiedział tonem astronoma odkrywającego właśnie zakrzywienie czasoprzestrzenne w Pasie Oriona:

– Pewnie zauważyłaś, że nam się ostatnio nie układa?

Przytaknęłam, nakazując sobie w myślach zachowanie zimnej krwi. „Nie podnoś głosu, rozegraj to na zimno, z wolą dojścia do consensusu”.

– Podejrzewam – zapytałam ostrożnie – że masz jakąś hipotezę co do genezy tego nieukładania?

– Owszem – odparł. – Uważam, że to dlatego, że jesteś egoistką.

Zawrzało we mnie, ale przywołałam się dzielnie do porządku, a wiecie, jak trudno mi to przychodzi; ściągnęłam wodze swej wybuchowej naturze, dałam munsztukiem po zębach wewnętrznemu cholerykowi. Głosem, jak gorąco chciałam w to wierzyć, spokojnym i różowym jak senny flaming kołyszący się na tafli jeziora, pluszowym jak Słodziak Sowa rzekłam:

– Ach tak.

Senne flamingi na tafli jeziora

I w zasadzie mogłam rozsądnie na tym poprzestać, w końcu było w tym jego stwierdzeniu ani chybi jakieś ziarnko, czy dwa prawdy, bo przecież czyż każdy z nas nie jest choć trochę egoistą? Brnęłam jednak dalej w ten gąszcz, jak wierzyłam, absurdu.

– Zapewne możesz mi powiedzieć, jakie konkretnie moje czyny lub zachowania świadczą o egoizmie? – wycedziłam już bardziej jak marabut. Lecz dalej brodząc.

I wtedy to padła ta miażdżąca odpowiedź, wytrącając mi z rękawów wszystkie asy, z szachowymi damami wespół.

– Nie zapisuję sobie wszystkiego, więc nie, nie mogę nic konkretnego przytoczyć.

– Innymi słowy – warknęła Czarna Pantera – jak na moje tłumacząc: panie sędzio, wprawdzie nie mam dowodów, ale zaręczam, że oskarżony jest złodziejem?

– No, chyba trochę – skonfundowała się Matylda, na powrót odzyskawszy zainteresowanie dalej nieistniejącym kurzem na rękawie. – Chociaż sama nie wiem, może naprawdę jestem egoistką? A on, wiecie, to naprawdę fajny facet. I jest wspaniałym ojcem naszego dziecka, co wcale nie jest takie częste.

Dziewczyny zgodnie pokiwały głowami.

– Kochane, a czy nie sądzicie – wypaliła nagle z głupia frant Rozalynd – że trochę za dużo w was negatywizmu?

– Hę? – zbudziła się z zadumy Matylda.

– Negatywizmu? – Kriss nastroszyła brwi.

– Noo… W sensie, że koncentrujecie się bardziej na tym, co nienajlepsze w waszych związkach, choć same przyznajecie, że macie poza tym świetnych facetów. Czy nie lepiej zatem skupiać się bardziej na tych dobrych cechach? Czy nie uważacie, że trochę same się zatruwacie wałkowaniem w sobie poczucia niezrozumienia?

– Zaraz zaraz – Czarna Pantera uśmiechnęła się sarkastycznie – A to nie o to chodzi, żeby być z ideałem?