Powstanie Groniemira

– Co to? – Matylda, Czarna Pantera oraz nieoczekiwanie po długiej przerwie przybyły Gabriel pochylili się nad kartką papieru. Rozalynd poprawiła się na krześle, co wyglądało trochę jakby mebel ów niewinny w jakiś przykry sposób dokuczał jej pośladkom. Zająwszy wreszcie znośną pozycję, wygładziła położony chwilę temu ku zdumieniu wzmiankowanego gremium papier. Zerknęła przy tym nań przelotnie, jakby chcąc się upewnić, że nie popełniła pomyłki i nie położyła przed zebranymi kartki z, na przykład, przepisem na gruszkową tartę tatin.
– To jest właśnie to, moi kochani, właśnie to, co widzicie.
– Ogłoszenie? – upewniła się Matylda.
– Że szukasz przyjaciela? – zawtórowała jej Czarna Pantera.
Gabriel, swoim zwyczajem, milczał, obserwując sytuację z wyżyn swego bycia ponad.
Rozalynd pokiwała głową, na co cała trójka na powrót przeniosła wzrok z jej twarzy na upstrzony koślawymi kulfonami arkusz.
– Ale… – zdumiała się Matylda, wbijając w koleżankę spojrzenie zranionego wyżła – że my ci nie wystarczamy?
– Nie rozśmieszaj mnie! – huknęła Czarna Pantera wymuszenie perlistym śmiechem – jak mamy jej niby wystarczać? No jak, mi powiedz?
Matylda w odpowiedzi wydęła wargi.
– Oj, zawsze się przecież człowiek może łudzić… Ale w sumie dlaczego – zwróciła się na powrót do indagowanej – piszesz, że lepiej jakby to był mężczyzna? Zwłaszcza, że sama dalej stwierdzasz, że masz już męża i kochanka w jednej osobie i nie tego szukasz…? Nie lepiej w takim wypadku, gdyby to była kobieta?
– W żadnym razie – odparła Rozalynd groźnie strosząc rozwianą brew – kobiety zazwyczaj w jakiś tam sposób ze sobą współzawodniczą, a ja nie tego szukam.
Matylda i Czarna Pantera pokiwały głowami ze zrozumieniem.
– Roz, a może w ogóle powiesz – odezwał się znienacka Gabriel – skąd ten pomysł z ogłoszeniem?
Rozalynd spojrzała na niego z lekkim zdumieniem.
– Przecież dobrze wiesz…
– Ja wiem, ale dziewczyny pewnie chciałyby to usłyszeć.
Matylda i Czarna Pantera zastrzygły uszami, po czym wbiły wyczekujące spojrzenia w przyjaciółkę.
– O, to, to – podłapała Czarna Pantera – w rzeczy samej dobrze byłoby poznać genezę tego dziwnego pomysłu.

Groniemir powstał z błota.
Z niedopowiedzeń, rozżalenia, gdzieś rozmijających się potrzeb.
Bo tak łatwo jest hodować w sobie żal do kogoś. Pieścić go i hołubić. Czynić w myślach wyrzuty, głaskać poczucie niesprawiedliwości, karmić smutek.
Tak łatwo zamknąć się w żelaznej twierdzy milczenia, za zimną fasadą zdawkowych odpowiedzi i niedookreślonego zranienia.

Prawda?