O silikonie i upośledzonej spostrzegawczości

Jak na kobietę jestem istotą żałośnie mało spostrzegawczą. Dość powiedzieć, że na studiach cierpiałam katusze pozostając w niewiedzy co do obiektu świeżo mi przekazywanej plotki, kiedy nie pomagały ani szczegółowy opis ubioru danej osoby, ani wnikliwa charakterystyka jej relacji społecznych, ani nawet, Boże zmiłuj, personalia. Albo, że zmianę fryzury u koleżanki z pracy odnotowuję najwcześniej po tygodniu.

Tę cechę wszelakoż lubi u mnie cierpliwie wystawiać na próby mój mąż. Być może licząc na moje cudowne ozdrowienie z tej jakże smutnej przypadłości. Nie śmiem pytać, by nie usłyszeć odpowiedzi, której wolałabym nie znać.
I tak zagaił do mnie dzisiaj podstępnie:
– Zauważyłaś, co jest inaczej w tych muffinkach?
No zastrzel mnie, kochanie, nie zauważyłam. Pyszne jak zawsze, a chyba to się powinno liczyć najbardziej?
– Ee, dałeś więcej kakao? – podejmuję heroicznie próbę rozwikłania zagadki.
– Nie.
– To może mniej cynamonu? – Brnę dalej.
Też nie. Nie zapomniał też, szczwany lis, o dodaniu jajek. I bananów.
W końcu poddaję się, a on oznajmia triumfalnie, że, trzymajcie się krzeseł:
– Wywróciłem foremki na lewą stronę!

Tadam! Mistrz Piekarnika!

Więc gdyby ktoś zastanawiał się nad wyższością foremek silikonowych nad metalowymi – proszę.

Nie ma za co.