Żłob-KI CZORT?

W pokoju, na wprost okna, blisko niby, ale na tyle daleko, że światło dociera doń z lekkim trudem (niewykluczone, że ma to też coś wspólnego z usytuowaniem pokoju od północnej strony domu) stoi małżeńskie łóżko. Na nim pościele, a każda ubrana w inną poszewkę, żeby nie było wątpliwości która jest czyja, w lekkim nieładzie i rozgardiaszu.

W rogu łóżka siedzę ja, w pozycji przygiętej jak przyczajony tygrys, zawieszonej nad śpiącym mi na rękach dziecięciem, spozierająca na nie znad łapki oddzielającego nas od siebie, niegdyś białego, pluszowego misia, jak ukryty za tym misiem smok.

Dumam nad tą swoją sytuacją, nad bolącym kolanem i nad tym, że szkoda to wielka, że siedzący w drugim pokoju mąż jest pewnie nadal smutny i chmurny, mimo iż przesłałam mu chwilę temu w celach reperacji humoru przezabawny tekst Janiny. Przegalopowuje mi też niczym kary ogier rasy andaluzyjskiej, powiewając gęstą grzywą i majtając długimi biczami ogona, przez głowę refleksja nad tym, jaka to w sumie szkoda, że mąż mój nie podziela tego mojego szczerego zachwytu nad janinowym blogiem. Trochę to jednak smutno tańczy się walca samemu, mając przecież kogoś do pary.

Nade wszystko jednak dominuje w tym krajobrazie ponure kłębowisko myśli o Damacjuszowym żłobku. Sam w sobie ów przybytek na tle innych tego typu placówek wypada całkiem nieźle, dręczy mnie natomiast świadomość, że w ogóle z takiego cuda musimy korzystać.

Miniony tydzień spędziłam na tak zwanej „opiece”, potem dziecię wróciło do żłobka, po czym, po aż jednym spędzonym w nim dniu, znowu zaniemogło. A choć z racji jej powodu – wirusa jelitowego – nie mogę karmić Damacjusza bardziej wymyślnymi potrawami niż banany, marchwianki i domowej roboty kisiele, to za to nie ma żadnych przeciwwskazań do spacerów, z czego oboje skwapliwie z pacholęciem korzystamy.

I tak, czas ów pełen radości, spacerów i tęczowych jednorożców, asumpt dał mi do odgrzebania wyrzutów sumienia, do odkurzenia poczucia straty i czynienia podsumowań.

Więc mój powrót do pracy i konieczność oddania Damacjusza do żłobka oznacza między innymi:

Po pierwsze – o wiele mniej wspólnie spędzanego czasu. O całe dziewięć godzin każdego dnia. To jest 45 godzin w tygodniu, ponad 190 godzin w miesiącu, ponad 2 tysiące godzin w roku! To są prawie TRZY miesiące życia. Doliczając czas potrzebny latorośli na sen wychodzi nam cztery i pół miesiąca, a to jest przecież ponad jedna trzecia całego roku! W perspektywie półtorarocznego dziecka to naprawdę szmat czasu. Pomyśleć ile moglibyśmy w tym czasie wspólnie odkryć, ile książeczek przeczytać, ile się pobawić i naprzytulać! Jak wiele rzeczy nauczy się Damacjusz w tym czasie, czego nie zawsze będę mogła być świadkiem. Pierwsze zdanie może bowiem wypowiedzieć do pani w żłobku.

Po drugie – brak kontroli nad tym co, ile i w jaki sposób dziecko je. W domu, kiedy czegoś jeść nie chce – ok, nie je tego. Wyedukowana blogami Małgorzaty Jackowskiej i Zuzanny Anteckiej nie przekonuję go na siłę samolocikami z jedzenia, czy zwierzątkami uciekającymi przed złym wilkiem do bezpiecznej buzi. Kiedy chce przedłużać posiłek do całej godziny albo i więcej – luz, chłopcze. Dbam o to by jadł względnie zdrowo, bez zbędnej chemii, kupnych słodyczy etc. Mając w głowie świadomość jak ważne jest kształtowanie prawidłowych nawyków żywieniowych od najmłodszych lat i z kołaczącą w niej wiedzą o programowaniu metabolizmu w pierwszych trzech latach życia dziecka czuję się trochę nieswojo pozwalając by Damacjusz lwią część posiłków spożywał poza moją jurysdykcją.

Po trzecie – rozwój emocjonalny i po czwarte – rozwój fizyczny. Które też wymykają się spod moich opiekuńczych skrzydeł. Temat gruby i ciężki, zwłaszcza kwestia rozwoju emocjonalnego, na który aż nie mam sił się rozpisywać. Dość powiedzieć, że choć z pozoru Damacjusz się zaaklimatyzował i nie płacze już idąc do żłobka (chwała za to Niebiosom, w przeciwnym razie, rozdarta emocjonalnie, stanowić bym mogła zagrożenie dla siebie i innych uczestników ruchu drogowego w swej godzinnej jeździe do pracy) to jednak nie cierpię (albo właśnie: CIERPIĘ bardzo), gdy budzi się po nocach z płaczem, co dziwnie częściej zdarza się po kontaktach z tą placówką.

I tak sobie dumam coraz częściej, kwitnąc na tej kolejnej opiece nad dzieckiem, że nie jest to dobre rozwiązanie dla nikogo.

Dla dziecka – wiadomo, wszystko co powyżej wymieniłam.

Dla matki (rodziców), abstrahując od powyższych, gdyż wiadomo, dorośli ludzie łatwiej takie rzeczy potrafią znieść niż małe dziecko – bo nie dość, że płaci się za żłobek (wszak znikoma, jak na zapotrzebowanie, część żłobków jest dofinansowywana przez państwo), to jeszcze dodatkowo za dojazdy zarówno do żłobka, jak i pracy, plus lekarstwa, kiedy przypada choroba. Choć, sprawiedliwie trzeba przyjąć, że lekarstwa przychodzą w miejsce dojazdów. No i, kiedy przebywasz na opiece to i zarobki idą w dół, bo dostajesz tylko ileś procent pensji.

Dla pracodawcy w końcu – bo co on ma za pożytek z takiego pracownika, który niby jest, ale często gęsto zostaje w domu z dzieckiem, no bo musi, siła wyższa. Plan roboty się wali, zadania nieobecnego rodzica trzeba szybko przekazywać komuś innemu. Wolę w tej chwili nie myśleć o tym jaki bałagan zostawiłam po tym jednym dniu pracy pomiędzy dwoma okresami zwolnienia i nie zastanawiać się kto przejął po mnie rozgrzebane i niedokończone prace.

O ileż byłoby korzystniejsze dla wszystkich, gdyby wprowadzony został PŁATNY urlop wychowawczy, powiedzmy, przez dwa lata, do czasu osiągnięcia przez dziecko wieku przedszkolnego. Podejrzewam, że płatny w 60, czy w 70%, jak to miało miejsce jakieś trzydzieści lat temu, już załatwiałby sprawę. Za to, jeśli szukamy w zamian oszczędności – niechby państwo przestało dopłacać do żłobków (i tak, jak już wspomniałam, na dopłaty łapią się naprawdę nieliczne dzieci). Każdy wtedy miałby rzeczywisty wybór – zostaje w domu z dzieckiem, czy wraca do pracy, a dziecko daje do płatnego żłobka.

Ciekawa jestem Waszego zdania w tej kwestii, szczególnie tych, którzy sami są rodzicami, bądź zatrudniają młodych rodziców.